بررسی موانع انجام پژوهش از دیدگاه پرستاران و ماماهای شاغل در بیمارستان های شهرکرد در سال۸۴-۱۳۸۳

چکیده مقدمه : از قدیم الایام اهمیت تحقیق در حرفه پرستاری و مامایی به عنوان یک ضرورت اولیه برای پیشرفت حرفه ای شناخته شده است . تحقیقات از طریق ارائه راه حل و ایجاد بصیرت لازم ، کار بالینی و مسائل مرتبط با آن را تحت تاثیر قرار می دهد و بستر مناسبی را برای مراقبت های دقیق و مطمئن برای مددجویان فراهم می کند . از آنجا که تعداد معدودی از پرستاران بالینی در زمینه حرفه ای خود تحقیق انجام می دهند ، این تحقیق با هدف تعیین موانع انجام پژوهش از دیدگاه پرستاران و ماماهای شاغل در بیمارستان های شهرکرد انجام گردید . مواد و روش ها : در این بررسی توصیفی- تحلیلی که به شکل مقطعی در سال 1383 انجام گردید . حجم نمونه مورد مطالعه 300 نفر از پرستاران و ماماهای بیمارستان های شهرکرد بود . روش نمونه گیری به صورت سرشماری بوده و برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ای استفاده شد که با استفاده از منابع معتبر علمی تهیه و براساس مقیاس لیکرت تنظیم شده بود . ( پس از جمع آوری اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss و با استفاده از آزمون های آماری همبستگی پیرسون و آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت) . یافته های پژوهش : از بین 300 پرسشنامه توزیع شده 238 پرسشنامه (9/73درصد) عودت داده شد . مهمترین موانع انجام پژوهش به ترتیب شامل : کمبود وقت و مشغله زیاد ، کمبود امکانات و تجهیزات ، در دسترس نبودن مشاورجهت راهنمایی ، نداشتن انگیزه کافی جهت انجام پژوهش ، عدم تسلط به زبان انگلیسی و نداشتن امتیاز کافی جهت انجام پژوهش بود و کمترین موانع شامل : بی علاقگی به امر پژوهش ، مفید نبودن پژوهش برای بیمار و محدودیت های اخلاقی بود . در این پژوهش میانگین نمره موانع سازمانی بیشتر از میانگین نمره موانع فردی بود. نتیجه گیری نهایی : نتیجه این تحقیق ، لزوم از بین بردن موانع از طرف مسئولان بیمارستان ها و معاونت پژوهشی دانشگاه ها را می طلبد . همچنین لازم است ترتیبی اتخاذ گردد تا در دوران تحصیل و پس از آن روش تحقیق آموزش داده شده و انجام پژوهش نقش موثری در ارتقاء شغلی پرستاران و ماماها داشته باشد .